#13: De Moeder/Vaderdag Editie🫃🏾
adhd + kinderen = avontuur
Hi,
Binnenkort is het Moeder- en Vaderdag. Daarom leek het ons waardevol om in deze editie aandacht te besteden aan ouders met adhd. Te weten: yours truly (Eline) en kunstenaar/schrijver/drummer/familieman Mick Johan.
Wij schreven allebei een essay over onze ervaringen van het ouderschap met adhd. Beiden vinden we adhd veel pluspunten hebben als ouder. Maar uiteraard zijn er ook dingen die lastig(er) zijn. Zo ben ik snel overweldigd door de logistiek die komt kijken bij het hebben van kinderen. En kan Mick dan weer slecht tegen schoolplein gedoe.
Verder hebben betalende abonnees vanaf deze editie toegang tot de comments. Dus mocht je lekker willen babbelen met andere adhd’ers, is dit je kans.
Veel leesplezier! ❤️
x
Team Hyperfocus
Tesla Lijkwagen
door Mick Johan
Mick Johan is schrijver, kunstenaar, drummer in de band MICH maar bovenal een familieman. In dit essay vertelt hij over zijn ervaringen als vader met adhd, met bovendien een zoon met adhd. “Wat mij enorm meevalt, is dat scholen kinderen nu zien voor wie ze zijn, en dat er ruimte is voor alles wat afwijkt van de norm.”
Neurodivergente vader
Er is één moment geweest, een zeer helder aanwijsbaar en overduidelijk moment, dat ik dacht; oké, ik ben inderdaad een vader met ADHD. Normaliter doe ik mijn best om me dat soort kwalificaties zo min mogelijk op te leggen, maar nu was er geen ontsnappen aan. Mijn liefste en ik zaten met mijn (ook zojuist op ADHD gediagnosticeerde zoon) bij de zielenknijper te praten over zijn leven met ADHD. Dat denk ik tenminste, want ik ben de precieze aanleiding alweer vergeten. Een groot gedeelte van mijn leven gaat zo verloren (met name negatieve ervaringen, nieuwe gezichten en namen, enzovoort). Ik keek naar de therapeute en zag haar mond bewegen, zonder dat ik iets meekreeg van wat ze zei.Ik keek naar mijn vrouw die aandachtig luisterde. Ik keek naar mijn zoon, en die keek naar de lucht. We zaten op de vijfde verdieping in een kamer met een raam. Ik kan mijn aandacht er misschien slecht bijhouden in veel situaties, maar als er iets afwijkends te zien is, een vogeltje in de struiken, een gevelsteen op een onmogelijke plek, een mooie bloem langs de snelweg, een bekende in een menigte; ik zie het. En als ik het zie, dan wil ik dat jij het ook ziet. En zo kon het gebeuren dat ik de psychologe ruw onderbrak door enthousiast te wijzen, en nog net niet te schreeuwen: “KIJK! EEN TESLA BEGRAFENISWAGEN!” Ik had dat nog nooit gezien. Afijn, toen was ik een neuro divergente vader.
Kinderen weten geen moer
Ik ben pas laat gediagnosticeerd met ADHD; ik was 42 jaar. Mijn kinderen waren al groot. Het maakte me verdrietig dat ik zo lang met het leven had moeten worstelen. De instanties en systemen, afkeuring, onvermogen en zelfhaat, etc. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Dit gaat over ouderschap. Wel, ik heb goed nieuws: het maakt kinderen de fuck niet uit. Kinderen hebben geen systeem, of schema of iets dat met agenda's en andere vijandige interfaces komt. Kinderen weten geen moer, en jij bepaalt wat normaal is. Rust, Reinheid en Regelmaat helpt, en liefde ook. Verder gaan baby's gewoon janken als ze iets moeten. Voor een baby, en een peuter of kleuter eigenlijk ook, bestaat enkel het moment. Ze moeten eten, slapen en spelen. Dat vond ik heerlijk en ik kon er goed mee. Toen mijn zoon naar school moest, ging ik met mijn dochter hele dagen de hort op, lekker alle impulsen achterna, en daar hebben we allebei vreselijk van genoten. Ik moet hierbij wel zeggen dat ik echt een familieman ben, en als ik terugkijk had ik een behoorlijk goed beeld van wat het ouderschap inhield. En niks daarvan is me ooit tegengevallen. Met uitzondering van het schoolplein. Dat is iets waar niemand je op voorbereidt. De meeste (al dan niet neuro divergente) creatieven uit mijn omgeving leiden een zeer nauwkeurig gecureerd sociaal leven. Als je kind naar de basisschool gaat, moet je ineens met andere ouders dealen. Daar heb ik mij gigantisch tegen verzet. Onnodig natuurlijk, want uiteindelijk zijn dat (bijna allemaal) ook gewoon lieve mensen.
Kinderen hebben geen systeem, of schema of iets dat met agenda's en andere vijandige interfaces komt. Kinderen weten geen moer, en jij bepaalt wat normaal is.
Ruimte voor alles wat afwijkt
Wat mij enorm meevalt, is dat scholen kinderen nu zien voor wie ze zijn, en dat er ruimte is voor alles wat afwijkt van de norm. Hierdoor is mijn zoon een worsteling in het leven bespaard gebleven. Het zal binnen het reguliere schoolsysteem nooit helemaal makkelijk zijn, maar er is in elk geval ruimte en begrip voor hem. Op de middelbare school waar hij inmiddels op zit, geldt dat ook. En thuis natuurlijk helemaal. Dat laatste is iets wat ik hem echt kan bieden, en dat voelt heel waardevol. Dat, en af en toe een Tesla lijkwagen.
Een Prima Moeder
door Eline Cordie
Zomaar een vrijdagmiddag. Mijn zoontje (6) heeft zwemles. We staan in het krappe en tropisch verwarmde halletje te wachten tot hij naar binnen mag. Het halletje wordt steeds drukker en luider met vermoeide ouders en wiebelende kinderen. Het zweet loopt nog net niet m’n bilnaad in, het ruikt er op een overweldigende manier naar chloor en in de verte ook naar frituur. Net als ik denk: ‘ik trek dit niet en jezus wat heb ik het heet’, zegt mijn zoontje dat hij moet plassen. Snel haast ik met hem naar de wc. Terwijl hij zijn handen wast begint me vaag iets te dagen. Ik ben iets vergeten, maar wat? Pas als de deur van het zwembad eindelijk open gaat en de kinderen naar binnen stromen weet ik het. Zijn zwemvest. Als ik de strenge badjuf vraag om een leen zwemvest, probeer ik haar veroordelende blik te ontwijken. Het is namelijk niet de eerste keer.
Kortsluiting
Dit wordt geen klaagzang. Maar hier volgt een opsomming van dingen die ik echt pittig vind aan het ouderschap met adhd. Met stip op één: de logistiek. Wie moet waar zijn op welk tijdstip, wie gaat ze halen, wie gaat ze brengen, wie kan oppassen op welke dag en oh nee, morgen is een studiedag. Het gaat goed zolang alles volgens ons zorgvuldig gestroomlijnd schema verloopt. Maar afwijkingen van de routine (kind ziek, oppas heeft tentamen) vind ik lastig en zorgen al snel voor kortsluiting in mijn hoofd. Op twee: omgaan met overprikkeling. Soms voelt het leven met kinderen alsof je de hele dag twee verschillende radiostations aan hebt staan. Waardoor ik soms minder energie heb dan ik zou willen. En tot slot: mijn schuldgevoel over bovenstaande.
Het gaat goed zolang alles volgens ons zorgvuldig gestroomlijnd schema verloopt. Maar afwijkingen van de routine (kind ziek, oppas heeft tentamen) vind ik lastig en zorgen al snel voor kortsluiting in mijn hoofd
De mythe van de Goede Moeder
Dat schuldgevoel, weet ik inmiddels, hoort voor veel vrouwen (neuro divergent of niet) bij het moederschap. De maatschappelijke mythe van de Goede Moeder is ook in 2025 nog altijd springlevend. Een Goede Moeder is altijd te porren voor stoepkrijten of skeeleren, altijd geduldig, altijd vrolijk. De deur staat altijd open voor vriendjes en vriendinnetjes, niks is te veel. Een Goede Moeder combineert moeiteloos betaald en onbetaald werk. Ik weet dat het een mythe is, en toch voel ik me vaak alsof ik tekortschiet als moeder. Stom eigenlijk, want mijn adhd heeft ook veel pluspunten. Ik voel me nog een groot kind en kan samen met mijn kinderen intens genieten van kleine dingen (hele steile roltrappen, kattenfilmpjes, snoep, botsauto’s, flauwe moppen, vieze scheten etc. etc.). Onze concentratieboog is ongeveer gelijk, namelijk zeer kort. Dus ik begrijp het als ze de ene dag nog een obsessie hebben met dino’s en die de week erop ineens “SAAI!” vinden. Alles mag en kan van mij, en met dingen als ‘schermtijd’ neem ik het niet zo nauw. Als je maar je rommel opruimt en je niet gedraagt als een asshole. Perfect ben ik allerminst, maar wie wel? Al met al zou ik mezelf als moeder een ruime 7 geven. Een Prima Moeder. Eentje die een grafhekel heeft aan zwemles, maar er wel altijd voor je is.
In ander (moeder/vader) nieuws 🗞️
📺 Schrijver, acteur en cabaratier Thomas van Luyn in het tv-programma Volle Zalen over De Grote ADHD Extravaganza, zijn theatervoorstelling over adhd.
📱Kom je chronisch te laat? De app Lately moedigt je aan om je reistijd correct in te plannen en beloont je als je op tijd komt.
🧠 MRI-scans tonen aan dat verveling letterlijk pijn doet bij adhd’ers:
💊 De New York Times deed onderzoek naar de effecten van langdurig gebruik van adhd-medicatie. (Engelstalig, achter betaalmuur)
👨🍼 Acteur Barry Keoghan over zijn adhd-diagnose en het vaderschap. (Esquire, Engelstalig)
🎧 Hoe beinvloeden AuDHD (autisme gecombineerd met adhd) en OCD het moederschap? Kimberley Nixon vertelt er openhartig over in de podcast The Hidden 20%:
TGIF 🎉
Stuur ons door 💌
Ken je iemand die deze nieuwsbrief zou waarderen? Stuur ze deze inschrijflink.
👋🏽 Tot snel!